ពីកុមារនៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហមក្លាយជាអ្នកអប់រំ
- Wednesday, January 13, 2010, 14:44
- ពត៌មានភាសាខ្មែរ, សេដ្ឋកិច្ច & នយោបាយ
- 54 views
- 1 comment
ដោយ : ជា ផល្លា មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
ថ្ងៃទី 12 មករា 2010
CEN
ភ្នំពេញ: នៅក្នុងវ័យកុមារ តែន គឹមតុន ក៏ដូចជាក្មេងដទៃទៀតដែរ ត្រូវឪពុកម្តាយបញ្ជូនឱ្យទៅសាលារៀន ដោយសង្ឈឹមថានឹងទទួលបានចំណេះដឹង និងការងារខ្ពង់ខ្ពស់ទៅថ្ងៃអនាគត ។
គឹមតុន បានចូលរៀននៅបឋមសិក្សាកុមារី(បច្ចុប្បន្នសាលាបឋមសិក្សាចតុមុខ) ដែលស្ថិតនៅ ខាងជើងវិមានឯករាជ្យក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ។ នៅឆ្នាំ១៩៧២ បន្ទាប់ពីគឹមតុនរៀនដល់ថ្នាក់ទី៩ (សង្គមចាស់) ឪពុករបស់គាត់ដែលជាអតីតគ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាក្នុងខេត្តព្រៃវែង ក្រោយមកផ្លាស់ធ្វើជាទាហានលន់នល់មានតួនាទីក្នុងកងកាំភ្លើងធំប្រចាំនៅអ្នកលឿង តែបានស្លាប់ដោយសារគ្រាប់ផ្លោងធ្លាក់ចំ ។ មួយរយៈក្រោយមកម្តាយរបស់ គឹមតុន បាននាំគាត់និងប្អូនប្រុសពីរនាក់ទៀតទៅរស់នៅទីរួមខេត្តបាត់ដំបងជាមួយឪពុកមា ដែលជាមន្ត្រីផ្នែកអាយស្ម័យយានរហូតដល់របបសាធារណៈខ្មែររបស់លន់ នល់ ដួលរលំ ។
នៅពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចភ្លាម គ្រួសាររបស់ គឹមតុន ត្រូវខ្មែរក្រហមជម្លៀសទៅភូមិបាយដំរាំ ស្រុកបាណន់ ខេត្តបាត់ដំបង ។ ដំបូងអង្គការបានរៀបចំឱ្យគ្រួសារ គឹមតុន ស្នាក់នៅជាមួយគ្រួសារអ្នកនៅមូលដ្ឋានរំដោះដែលមានប្តីឈ្មោះ សេង និងប្រពន្ធឈ្មោះ ណម ។ រយៈពេល បីខែក្រោយមក អង្គការបានផ្លាស់គ្រួសារ គឹមតុន ឱ្យទៅរស់នៅក្នុងទ្រុងមាន់បណ្តោះអាសន្ន បន្ទាប់មក ទើបអង្គការសង់ខ្ទមមួយនៅក្បែរនោះឱ្យគ្រួសារគាត់រស់នៅ ។ នៅទីនោះអង្គការបានបំបែកគ្រួសារ គឹមតុន ដោយចាត់តាំងឱ្យម្តាយរបស់គាត់ជាស្ត្រីមេម៉ាយទៅសមរភូមិមុខ ។ ចំណែក គឹមតុន និងប្អូនត្រូវទៅនៅក្នុងកងកុមារនៅក្រឡឹងដុំ ដែលមាន សំអឿន ជាប្រធានកងចល័តកុមារ និង ណាង ជាអនុប្រធាន និង សេង ជាប្រធានសហករណ៍ ហើយប្អូនពៅដែលនៅតូចត្រូវអង្គការបញ្ជូនឱ្យទៅ មណ្ឌលកុមាររបស់អង្គការ ។
នៅក្នុងកងកុមារ គឹមតុន ត្រូវធ្វើការងារធ្ងន់ៗ ដោយដំបូងប្រធានកងបានចាត់តាំងឱ្យគាត់រើសអាចម៍គោ ក្រោយមកឱ្យទៅរែកដី ជីកប្រឡាយ ហើយពេលទំនេរពីការងារត្រូវទៅជួយរែកអង្ករមកដាក់នៅរោងបាយ ជញ្ជូនកណ្តាប់ និងរកឧសដោយទទួលរបបអាហារពីរពេលប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ គឹមតុន មិនបានចូលរៀនទេ និងត្រូវធ្វើការរយៈពេល ៧-៨ ម៉ោង ស្ទើរតែគ្មានពេលសម្រាក ។ ចំពោះកុមារដែលរឹងរូសមិនចង់ទៅធ្វើការ ឬលួចរត់ទៅផ្ទះ នៅពេលប្រធានកងចាប់បាននឹងត្រូវទទួលទណ្ឌកម្ម ដោយយកទៅចងនឹងដើមញព្រៃរួចវាយនឹងរំពាត់ថ្មោង បន្ទាប់មកយកទៅដាក់ឱ្យ អង្ក្រងខាំ ហើយពេលខ្លះប្រធានកងយកសំពត់ភ្លៀង (ថង់ប្លាស្ទិច) មកគ្របមុខរយៈពេលប្រហែលប្រាំនាទីដើម្បីឱ្យថប់ដង្ហើម ។ ទោះបីជាមិនមានការសម្លាប់ក៏ដោយ ក៏ការធ្វើទារុណកម្មបែបនេះបានបណ្តាលឱ្យកុមារឈ្មោះ ចឹក និងឈ្មោះ ស៊ីណា ដែលបានរត់ទៅផ្ទះមានការភ័យខ្លាច រួចរត់គេចទៅពូននៅដំបូករហូតស្លាប់ដោយសារជំងឺ និងមិនមានអាហារហូប ។ ឃើញបែបនោះ គឹមតុន មិនដែលហ៊ានលួចមកលេងផ្ទះទេ ហើយគាត់បានជួបជាមួយម្តាយពីរដងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំ ដោយសារតែ ម្តាយរបស់គាត់បានសុំអនុញ្ញាតពីអង្គការមកមើលកូនៗនៅពេលមានការប្រារព្ធពិធីបុណ្យខួបធំៗ ។ នៅពេលជួបកូនម្តងៗ ម្តាយរបស់ គឹមតុន តែងតែលួចសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារក្តីនឹករឭក និងងូតទឹកឱ្យ គឹមតុន និងប្អូនហើយពេលខ្លះបានលួចយកដំឡូងដែលគាត់លាក់ទុកយកមកឱ្យគាត់ហូបទៀតផង ។
មួយរយៈក្រោយមក ដោយគ្មានអាហារហូបគ្រប់គ្រាន់ ធ្វើការងារហួសកម្លាំង និងរស់នៅក្នុងតំបន់គ្រុនចាញ់ បានបណ្តាលឱ្យ គឹមតុន និងប្អូនរបស់គាត់ និងកុមារនៅក្នុងកងជាច្រើននាក់ កើតជំងឺខាន់លឿង ។ នៅទីនោះ ដោយគ្មានថ្នាំពេទ្យសម្រាប់ព្យាបាល ទើបអង្គការបានប្រើវិធីព្យាបាលដោយយកប៉ុយ (អំបោះ) លាបជាមួយនឹងកំបោរ រួចហើយដុតភ្លើងឱ្យឆេះយកមកអុចលើពោះរបស់អ្នកជំងឺ ។ ក្រោយមក ក៏ផ្តល់ថ្នាំឫសឈើព្រៃ និងថ្នាំអាចម៍ទន្សាយឱ្យលេបបន្ថែម ហើយអនុញ្ញាតឱ្យឈប់សម្រាករយៈពេលបីអាទិត្យ និងមានចែករបបអង្ករសម្រាប់ហូប ។ មួយរយៈក្រោយមក កុមារ ដែលមានជំងឺជាច្រើនបានជាសះស្បើយ ។
នៅឆ្នាំ១៩៧៨ នៅពេលដែលកម្មាភិបាលភូមិភាគនិរតីចូលមកគ្រប់គ្រងតំបន់ដែលគ្រួសាររបស់ គឹមតុន រស់នៅ កម្មាភិបាលទាំងនោះបានប្រាប់ឱ្យ គឹមតុន និងប្អូនដែលនៅក្នុងកងជាមួយគ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយសារតែឃើញគាត់ពីរនាក់បងប្អូននៅតូច ។ គឹមតុន និងប្អូនបានដើរត្រឡប់ទៅរស់ នៅផ្ទះដែលស្ថិតនៅក្នុងភូមិបាយដំរាំវិញ ។ នៅទីនោះ គាត់ត្រូវដើររើសអាចម៍គោ បេះត្រកួន និងរកបន្លែឱ្យចុងភៅ ។ នៅទីនោះបានមួយរយៈប្អូនរបស់ គឹមតុន ម្នាក់ទៀតដែលនៅកងផ្សេងមានជំងឺបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ចំណែកម្តាយរបស់គាត់ត្រូវពស់ចឹកបណ្តាលឱ្យឈឺជាទម្ងន់ ត្រូវអង្គការបញ្ជូនមក នៅផ្ទះដែរ ។ គឹមតុន បានជួបម្តាយ និងប្អូនសារជាថ្មីទៀត ។
នៅថ្ងៃមួយ អ្នកភូមិម្នាក់បានឱ្យ គឹមតុន ជួយរវៃឌីណាម៉ូរកប៉ុស្តិ៍វិទ្យុ (បើកវិទ្យុ) ដើម្បីស្តាប់ព័ត៌មាន ។ ពេលនោះវិទ្យុបានផ្សព្វផ្សាយថា កងទ័ពវៀតណាមបានវាយបែកទីក្រុងបាត់ដំបង ។ ប៉ុន្តែ ខ្មែរក្រហមបានកៀរប្រជាជននៅក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅទាំងអស់ឱ្យទៅភ្នំសំពៅ ។ ដោយដឹងពី សភាពការណ៍មុន និងមានកូនច្រើនពិបាកធ្វើដំណើរឱ្យបានលឿន ទើបម្តាយរបស់ គឹមតុន បាននាំគាត់ និងប្អូនៗរត់ចូលក្នុងទឹកបឹងដើម្បីគេចខ្លួន បន្ទាប់មកដើរត្រឡប់ទៅភូមិបាយដំរាំ និងទៅតំបន់ដែលកងទ័ពរណសិរ្ស និងកងទ័ពវៀតណាមរំដោះវិញ ។
គ្រួសាររបស់ គឹមតុន បានត្រឡប់មករស់នៅជួបជុំជាមួយឪពុកមាក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ក្រោយមកដោយឮដំណឹងថា សាច់ញាតិដែលរស់នៅខេត្តព្រៃវែងបានស្លាប់អស់ ហើយនៅរស់តែមីងពីរនាក់ ទើបម្តាយរបស់ គឹមតុន សម្រេចចិត្តទៅរស់នៅស្រុកកំណើតក្នុងខេត្តព្រៃវែងវិញ ។ ដោយឃើញទីនោះមានស្ថិរភាព ហើយមានសាលារៀនត្រឹមត្រូវ គឹមតុន បានចូលរៀនបន្តនៅថ្នាក់ទី៤ ។ គឹមតុន បានប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិនៅថ្នាក់ទី១១ (បច្ចុប្បន្នថ្នាក់ទី១២) នៅខេត្តព្រៃវែង បន្ទាប់មករៀនបន្តនៅភ្នំពេញ ។ គឹមតុន ទទួលបានអាហារូបករណ៍ផ្នែកអក្សរសាស្ត្រពីរដ្ឋាភិបាលទៅសិក្សានៅប្រទេសឡាវ និងត្រូវរៀនភាសារុស្ស៊ី ។ ការសិក្សាជាភាសារុស្ស៊ីមិនមានការលំបាកប៉ុន្មានទេចំពោះ គឹមតុន ព្រោះគាត់ធ្លាប់រៀនភាសានេះតាំងពីនៅថ្នាក់វិទ្យាល័យ ហើយសាលាតម្រូវឱ្យគឹមតុន រៀនភាសារុស្ស៊ីមួយឆ្នាំមុននឹងអនុញ្ញាតឱ្យចូលរៀនថ្នាក់បិរញ្ញាប័ត្រឆ្នាំទី១ ។ នៅឆ្នាំ១៩៩៤ គឹមតុន បានបញ្ចប់ការសិក្សាហើយត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញ និងបានចូលធ្វើការនៅនាយកដ្ឋានស្រាវជ្រាវគរុកោសល្យ ហើយក្រសួងអប់រំបានចា ត់តាំងឱ្យគាត់ធ្វើជាគណៈកម្មាការសរសេរសៀវភៅជាភាសាខ្មែរ ក្រោមការបណ្តុះបណ្តាលពីមូលនិធិអង្គការសហប្រជាជាតិដើម្បីកុមារ (UNICEF) រយៈពេល ៥ឆ្នាំ ។ គឹមតុន បានសរសេរសៀវភៅភាសាខ្មែរសម្រាប់ សិស្សថ្នាក់ទី៣ ទី៤ និងទី៥ និងសរសេរសៀវភៅតម្រង់ទិសសម្រាប់គ្រូបង្រៀន និងសៀវភៅសិក្សាសង្គមសម្រាប់ថ្នាក់ទី៨ និងទី១០ និងជាអនុប្រធានការិយាល័យផែនការទទួលបន្ទុករៀបចំផែនការ ។ នៅឆ្នាំ២០០៩ គឹមតុន បានក្លាយទៅជាគ្រូបង្គោលថ្នាក់ជាតិបង្រៀនប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យពីឆ្នាំ (១៩៧៥-១៩៧៩) ។
គឹមតុន បញ្ជាក់ថា កម្មវិធីបង្រៀនពីប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យនៅពេលនេះ គឺជាពេលល្អបំផុត ព្រោះវាស្របនឹងពេលដែលសាលាក្តីខ្មែរក្រហមកំពុងតែដំណើរការ ។ លើសពីនេះទៅទៀត ការបង្រៀនប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរក្រហមនេះ បានធ្វើឱ្យក្មេងជំនាន់ក្រោយ យល់ដឹងកាន់តែច្រើនពីផលប៉ះពាល់នៃរបបនេះមកលើប្រជាជនកម្ពុជា និងទប់ស្កាត់កុំឱ្យរបបដ៏ឃោរឃៅនោះកើតមាន ម្តងទៀត ។ តាមរយៈបទពិសោធន៍ទាំងនេះ នឹងធ្វើក្មេងជំនាន់ក្រោយចេះរស់នៅដោយការអធ្យាស្រ័យ ឈប់ប្រើអំពើហិង្សា និងមិនប្រកាន់ពូជសាសន៍ដែលនឹងនាំទៅរកការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិទាំងមូល ៕
No comments:
Post a Comment